You Are In Bear Country – Be Smart. Vanuit het tolhuisje reikt een kassière deze folder aan, en een entreebewijs voor Banff National Park, in de Canadese provincie Alberta. Bruine beren en zwarte beren leven hier. Gaan we ze ontmoeten?
Like us, bears are omnivores, vermeldt de folder van de Government of Alberta. Hun dieet bestaat voor 75 tot 90 procent uit planten en wortels. Oké. Verder eten ze bijna alles, van tandpasta tot grondeekhoorn. Aha… Although most bears are shy and will flee if they come across people, agressive encounters sometimes occur and occasionally result in serious mauling. Wie plotseling een beer (vooral vrouwtjes met jongen) van dichtbij doet opschrikken, loopt het meeste risico op agressief gedrag. Maar er is nog een gevaar: Bears that are accustomed to eating human food may become aggressive as well.
Beren leren snel en associëren het zien of ruiken van mensen met voedsel. Ze neuzen graag door afval, op zoek naar iets eetbaars. Langs de Trans-Canada Highway, die naar Banff National Park leidt, zijn de parkings veiligheidshalve kraakschoon; afval verdwijnt in bakken met bearproof-scharnierdeksels. Op picknicktafels zitten plaquettes met waarschuwingen om geen etensresten te laten slingeren. Bij kleine zijwegen en wandelpaden into the woods staan dreigende borden: beer gesignaleerd, stay away. Ik moet zeggen, dit alles maakt onrustig.
Huiveringwekkend
Enerzijds is er het verlangen om – nu we dan toch in Bear Country zijn – een Echte Beer te zien. Zwart of bruin, maakt niet uit. Maar liever niet met welpjes… En niet te dichtbij. En veilig vanuit de auto. Anderzijds is een bear-human encounter het laatste wat ik wil. Da’s ook een beetje de schuld van Werner Herzog, die in 2005 de documentaire Grizzly Man maakte. Over Timothy Treadwell, een man die dertien jaar tussen bruine beren in de wildernis van Alaska leefde, dit zelf filmde, en – huiveringwekkend – in 2003 werd opgegeten door een van de beren die hij juist wilde beschermen. Iets recenter werd Leonardo DiCaprio als pelsjager Hugh Glass bijna afgeslacht door een moederbeer, in The Revenant (2015). Het geweld spatte in zes bloedstollende minuten van het bioscoopscherm af.
Zodra we een buitenwijk van voormalig mijnwerkersstadje Canmore inrijden, wordt het spannend. Boven een felrood karretje knippert een informatiebord. Bear removed Sept 20 due to apples – PLEASE remove fruit from trees – BEARS STILL ACTIVE!!
Dan arriveren we in het B&B van een Japanner en zijn kersverse bruid. Zij woont sinds kort in Canmore, en heeft al tweemaal een beer door de straat zien lopen. Wij spotten ’s avonds een groot hert dat onverstoorbaar van een heg snoept. Ook imposant.
’s Ochtends gaan we – op aanraden van de Japanse gastheer – wandelen bij de Grassi Lakes. Naast de plattegrond hangt een waarschuwing. ATTENTION. It’s berry season: this means that your changes of running into a bear on the trail are very high at this time of year. Bijna deinzen we terug. Een Canadees stel dat ook vroeg op pad is, wuift echter luchtig alle angst weg: gewoon veel geluid maken als je loopt. Zij hebben nog nooit een beer ontmoet. Wel een poema. Ach so (in 2003 zag ik een wilde margay in Corcovado National Park, Costa Rica. Maar deze kleine katachtige, die relaxed in een boom hing, lijkt me veel minder eng dan een poema).
It is a good idea to avoid (or be especially alert in) areas where bear foods are abundant. Met deze foldertekst in het achterhoofd wandelen we waakzaam door het bos, zien een waterval, een rode eekhoorn, een specht, een roodborstlijster en blauwe bosbessen. Daarna bestellen we in Canmore’s Good Earth Coffeehouse versgebakken blueberry pie – om met dit berendieet van de no encounter te bekomen.